بر روی صندلی نشسته بودی و با من صحبت میکردی . یادت هست؟ ومن در سکوت، افشاگری میکردم….

به طراوت عشقم سوگند؛             نفس به نفسِ حضورت را در ثانیه ها میشمارم.

به طراوت عشقم سوگند؛          ندیدنت؛ دلتنگم نمیکند ولی، اشتیاقِ سوزان شعله هایِ قلبم را در قلعه یِ دلم بیشتر می‌کند.

به طراوت عشقم سوگند؛                از زمانی که تبلورِ احساسم در چشمانم رقصید، به حکم بودنت، زیستن را زندگی میکنم.

به طراوت عشقم سوگند؛               برای تو خواهم زیست و خوب زندگی خواهم کرد، خواه به  وصالت نائل شوم یا نشوم که همان بودنت برای من کافیست.

به طراوت عشقم سوگند؛            نامت را در دشت دلم بر کوه استوار اراده ام؛ گل آرایی کرده ام و با اعجازِ نیرویی که در من متبلور کردی؛       هر روز  تیماردارِ نامت هستم.

به طراوت عشقم سوگند؛             برای نفس نفسِ تو، برای آن به آنِ زیستن تو، از چیزی هراسی در دل ندارم میدانی چرا؟                     کسی به من گفت:                     خالقی داریم خدانام                     که دل با نام او میگرد آرام.             او مراقب نفس به نفسِ لحظه های توست.

به طراوت عشقم سوگند؛         میتوانم برایت غزل به غزل خوشبختی بسرایم و در طبق اخلاص به تو عرضه کنم.

صبح جمعه ۱۲ بهمن ۱۴۰۲ ساعت  ۱۰:۵۷