بگذارید برایتان داستانی روایت کنم. داستانی از خود واقعی خودم.داستانی که شاید برایتان عبرت شود که خودتان را فراموش نکنید.

داستان مربوط میشود به ؛
سال ۱۳۸۰ همان سالی که من عاشق شدم.
و
سال ۱۳۹۲ همان سالی که
زندگی وعشقم را ازدست دادم.
البته بد برداشت نکنید.درهر از دست دادنی، یک بدست آوردنی درکار است.نمیتوانیم بطور مطلق یک واقعه و پیش آمد را، منحصر بد یا خوب تعبیرش کنیم.
آری، من، او را از دست دادم ومیتوانم بگویم هیچ چیزی مثل از دست دادن عشق نمیتوانست مرا به خودم برساند.
خودی که بایست حواسم به آن می‌بود ونبود.
خودی که باید نیازهایش را برآورده میکردم ونکردم.
خودی که بایستی حس ارزشمندی را می‌داشت ونداشت…
چرا؟
چون فقط او را میدیدم وخودم را فراموش کرده بودم و شروع کردم به سرزنش گری و قضاوت و خودگوییهای منفی…‌
اماها و ای کاش ها و اگرها در وجودم درحال توالد بودند..‌

منفی را در وجودم انباشتم
و دچار بیماری شدید شدم.
بیماری که مرا داشت با خود به سرایی دیگر می‌برد. به خود که آمدم دیدم خودی در کنار من نبود. به هر ترتیبی دنبالش گشتم…                تقلا میکردم در جستن خودم.
تا زمانیکه خودم را یافتم.
آری ازدست دادن خیلی سخت بود ولی طعم شیرین بدست آوردن خودم، مرا آنچنان در لحظه ی ناب بودن غرق کرد که، حتا دراین لحظه کسی باورش نمی‌شود که من آن مرد را بخشیدم.
مردی که با ترک کردن من آسمان امید را بر سرم ویران کرد.
مردی که خانه ی دلم را ویران کرد ومرا با آوار تنهایی هایم در جزیره ای متروک رهایم کرد .
مردی که مسبب ریزش بارانهای سیل آسای اشک و حسرتهای من بود.
سالها در سیل اشکهایم غرق بودم و غرق میشدم …
نمیتوانستم این ضربه را باور کنم.
نمیتوانستم باور کنم کسی را که عاشقانه میپرستم کمر به کشتن من دارد.
نمیتوانستم باور کنم او همان کسیست که خالصانه دوستش دارم. نمیتوانستم باور کنم این عشق سرابی بیش نبود. نمیتوانستم باور کنم که برای کسی میمردم که حاضر نبود برایم تب کند. نمیخواستم باور کنم که همه ی راه را با یک انسان اشتباهی سپری کردم. نمیخواستم باور کنم برای کسی عمرم را صرف کروم که ارزشی برایم قائل نبود. ونمیخواستکها ونمیتوانستمهاییی دیگر….                                         او را خالصانه دوستش داشتم، بدان معنا که با تمام خصوصیات خوب وبدش عاشقش بودم. نمیگفتم چرا اینچنین هستی. ولی شنیدم که گفت: ندا چرا تو اینچنین هستی…. جز تعداد کمی ازدوستانم کسی باورم نمیکرد..

مردم کاملن حق داشتند که باورم نکنند…..
ازانصاف به دورست که مسبب این بدست آوردنم را توبیخ کنم محض خودخواهی های خودم.
او را به خدایش سپردم وخوشبختی اش را زخدا خواستم.
امیدوارم با همراهش خوشبختی را درو کند.
یک لحظه مکث از شما می‌خواهم.
این صحبتم بدان معنی نیست هرکسی بخواهد هر کاری کند من میبخشم وبرایش خوشی میطلبم.نه. من او رابخشیدم چون هم انتخاب دیگری نداشتم.
هم میخواستم به خودم رسیدگی کنم.
خودی که فراموشش کرده بودم. آری. پرداختن ذهنم به او مرا ازخودم دور میکرد.
اینگونه بود که او را بخشیدم به خاطر خودم.
این بار تنها باری بود که بعلت خودم کاری برای دیگری کردم.
من بخاطر خودم از تنفر چشم پوشی کردم وبخشش را پیشه ی خودم کردم تا بیش از این آزار نبینم.

براساس یک داستان واقعی
نوشته شده است.
🌸❤️🌸❤️🌸🌸🌸🌸🌸