خسته از زیستن در این دنیای بی رحم بود اما،
هیچ وقت، صدای ناامیدی از رگهایش، شنیده نمیشد. زیرا بوجود خدایی قدرتمند باور داشت.

همه اورا بخاطر کاری سرزنش میکردند که، او در آن دخلی نداشت وآن، روزگار بود که باقلم قدرتمندش چرخه را برای او سهل ویا دشوار میکرد.

نمیتوانست از کسی، کمک بگیرد. کسی هم، ماجرا رانمیدانست تا از او حمایت کند.

طبع بلندش چنان بر اندیشه اش حکمرانی میکرد که تا جان دربدن داشت،خودش برای رفع امورات زندگیش اقدام میکرد واینچنین شد که او بزرگ شد واز روزگار سختش پیشی گرفت .

به هر چیزی راضی بود وچون موم منعطف شده بود وبا قطرات اشکش سختی روزگار را درچشمانش حل میکرد.

او، به خودش قول داده بود تا میتواند، به خودش کمک کند تا دربرابر وجدانش آسوده خاطرباشد. به مرور زمان، در اموراتش به مانعی برخورد کرد .
کسی از این ماجرا، خبر نداشت، جز کاغذ سربه مهرش.

واین ارتباط، حاصل ارتباطی درونی با ضمیر ناخودآگاه است.ضمیری که تمام خاطرات مارا، از دوران تولدتا مرگ،دردرونش، دست نخورده باقی نگاه میدارد.
همه چیز درون ضمیر ناخودآگاه، مشخص و واضح است.کسی که دردرونش،همه چیز را بایگانی میکند، حکایت از دردی درونی دارد

که، چون گدازه ای آتشفشانی، قلبش را میسوزاند وبا جویبار چشمش، سیراب و خاموش میشود.ضمیر ناخود آگاه، همه چیز را، چون یک

رابط وراثتی در درونش نگه میدارد .البته نه برای همیشه.بلکه برای دقیقه ای خاموش میشود وبعد از آنی، دوباره در مسیر خودش، نمود پیدا میکند .

آن هیجانی که بخاطر شعور ضمیر ناخودآگاه درما شکل میگیرد کل زندگی ما را، تحت تاثیر، قرلر میدهد.ضمیر ناخودآگاه، اتفاقات را

فراموش نمیکند مگر اینکه کودک درونمان دستان او را بگیرد وبا قدرت ماوراییش چنان او را گول بزند که، آن چه را که میبیند، باور نکند.

همان حس وباور، همان یقین، از ضمیر ناخودآگاه ما سرچشمه میگیرد.میتوانی لک لک را رنگ کنی وجای قناری به او بفروشی.اما قلبن باور نداردولی اگر کودک بااوهمدست شود، ورق بر میگردد.
قدرت دردست کودک است.

حرکت وارتباط ضمیر ناخودآگاه، گاه شادی را دروجودی چنان به رقص در می آورد که گویا پادشاهی برای ملکه اش، به جشن و

پایکوبی به رقص درمی آید.گاه این امپراطوری، با چنان سوز و آهی همراهست که، هر دلی را آشفته وهر جانی را مشتعل میکند.

ارتباط ضمیر ناخودآگاه با ضمیر خودآگاه دربخشی خفته است که رسیدن به آن، باگذر از مسیرهای دشواری، ممکن میشود.رسیدن به آن

من، که ارتباط بین وجه خودآگاه ما و وجه ناخودآگاه ماست،تنها درصورتی میسر میشود که، زمانت را برای خودت بگذاری و خودت را تربیت کنی.

مسئله توسعه فردی دراینجا نیز حکایت ازهمین دارد.
تابحال چقدر زمان برای خودتان، اختصاص داده اید؟

تابحال، شده که دست خودتان را بگیرید وفارغ از هر هم وغمی، خودتان را به رستورانی دعوت کنید؟

تا بحال تنها به کافی شاپ رفته اید تا خودتان کمی از حال خود، خبر بگیرید؟

تا بحال باخودتان تنهایی به مسافرت، رفته اید؟

برای خودتان هدیه گرفته اید؟

وقتی کار خود را، بخوبی انجام میدهید برای تشویق خود چیزی برای خودتان، خریده اید؟

اوهمان کودک درون توست یا به عبارتی قدرت برتر وجودماست
واگر درکاری گیر کرده باشی، اوست که به داد تو میرسد
ودروازه های امید را دربرابر دیدگانت میگشاید.

صحبت درباره ضمیر خودآگاه وناخودآگاه
مبحثی گسترده دارد که
بعد ها به آن اشاره خواهد شد

۱۴۰۱.۱۰.۶چهارشنبه

ادامه دارد…..