داشتم خونه رو جارو میکردم که مهدیس زنگ زد. جاروبرقی رو خاموش کردم و با دست راستم دستمالی رو که برای گردگیری ازش استفاده کرده بودم و داشت از روی میز میفتاد زمین رو، برداشتم.
نزدیک بود گرد دستمال بشینه روی فرش . خونه تمیز شده بود. اگر مهدیس دیرتر زنگ میزد همه ی کارهام رو انجام داده بودم.

صدای زنگ تلفن گیجم کرد و من رو در رویای سمینار فردا برد نمیدونستم سمینار فردا چجوری از آب در میاد، ولی میدونستم صد درصدِ وجودم رو برای این سمینار خرج کرده‌بودم.
صدای زنگ تلفن منو به زمان اکنون آورد. چشمم به کتاب تاریخ خورد که قرار بود پس فردا امتحان داشته باشیم. حواسم پرت شد. سیم جاروبرقی به پام گیر کرد و قل خوردم روی زمین. دستم رو دراز کردم تا گوشی رو بردارم که صدای تیرش دوباره شنیده نشه که درد پهلوم اذیتم کرد. در حال پیچیدن درد در بدنم یاد این افتادم که؛
درد در ذات خودش خیلی خوبه و به غلط به ما گفتند که؛
فلان قرص رو بخور دردت ساکت بشه.
درد نبینی الهی و…
این جملات بنظرم نادرست میاد. میدونید چرا؟چون اگر دردی نباشه رشد و پیشرفتی صورت نمیگیره.
بعد صحبت با مهدیس روی زمین نشستم. گوشی روگذاشتم و به اطراف نگاهی کردم. خونه از تمیزی میدرخشید. لین همون چیزی بود که مدتها بود که بدنبالش بودم. الان خونه ی من از خونه ای که در رویاهام دیده بودم بهتر شده بود.
البته خیلی بهتر بود.
بهتر از تصورات من و تمیزتر از اون.
میتونم به جرات بگم خدا جواب همه ی ارزوهای منو تا به امروز توی این دنیا بهم داده.
شاید اگر بگم فراتر از اون به من داده بیراه نمیگم. چون این آدم با آدم ۱۱ سال پیش زمین تا آسمون فرق داره.
انتخاباتش، دوستاش، خوراکش، ورودیهای ذهنش، ورودیهای روحش و ورودیهای بدنش و…..
نتیجتا این ندا هویتی رو برای خودش به تصویر کشیده که مدتهاست که در آرزوی داشتن اون هویت در تقلا هستم. کمی به اطراف نگاه کردم. خونه در اوج تمیزی میدرخشید و اینّ همان آرزوی ۲۰ سال پیش من بود.

میخام بگم حواستون باشه دارید چه چیزی رو آرزو میکنید؟
حواستون باشه که با چه چیزها و چه کسانی هم سخن میشید.
در نهایت شما همانی میشدید که به آن فکر میکنید. م
راقب کلماتی که در ذهنتان در حال تردد هستند باشید که شاید آن کلمات شما را بسازدتان و یا شاید؛ بسوزاندتان.