نوشتن درتایمهای صبحگاهی، جوشش ذهنم را مزین میکند بر، تاجی از کلمات. این تاج، توانستن را در بودن، شدن،خواستن معنا میکند و،

اشکهایت را مسئول شستشوی درونت میکند تا بخوانی وبنویسی وروح و روانت را، با زلالی اندیشه هایت، پیوند دهی ومتنی برایمان

بازگو کنی که، کمتر کسی، توان وجرئت بیانش را دارد. امروز، دوست داشتم درمدح نوشتن، بنویسم. درمدح کلماتی سخن بر زبان جاری کنم که، مدت یکی دوهفته، از وجودم دور بود.

این دوری هم مزایای مثبتی داشت وهم مزایایی منفی.
خوبیش به سبب دلتنگی من، برای نگارش، رد دلم روی کاغذ بود.

دلتنگی من، اکنون بهتر کلمات را، شکار میکند. بديش، بعلت خشک شدن اندیشه هایم بود.

باتمام وجودم، این عادت را در وجودم پرورده بودم ورشدداده بودم وخودم از وجودش بی خبر بودم.

نوشتنی که نبض وضربان روحم شده است ودستانم را بر روی کاغذ مانند پیانیستی میبینم که، ماهرانه، درمسیر نواختن نتهایش، قلم

فرسایی میکند. گویی، سالیان سالست که از نوشتن دور بودم ویار دیرینه خودم را، به دست فراموشی سپرده بودم.

از دیشب که، اینترنت گوشی به من مجال نوشتن وشرکت در کلاس وبلاگ را داد،به طور مدام نوشته های یک هفته ی خودم را بر پیراهن

سپید کاغذ، نقش میزند وبراستی نمیدانم در نبودنش، چه سخت برمن گذشته است.یک هفته برای من چون سال‌های دوری از وطنم ،مرا

دلتنگ وطن اندیشه هایم کرد ونمیدانستم که، براستی در وجودم، چه می‌گذرد ویا چه گذشت…

زلالی اندیشه، پاسخ نگارشیسست که، دراین لحظه، به آن رسیدم. نمیدانم در این مدت چه اتفاقی دراین آشتی کلمات روی داده است که

مرا، شیفته تر اسیر خود کرده است واگر زمانی برای نگارش داشته باشم، ساعتها بدون وقفه، فقط مینویسم. مینویسم وپیام خودم را

برای دیگرانی به یادگار میگذارم که، نمیشناسمشان واز تبلور الماس گون نوشتن ، نمیدانم ،تاچه حدی ،آگاهند. من فقط مینویسم تا انبار

ذهنم خالی شود واین محتواهای تولید شده در هفته پیش برروی لوحی، ثبت شود. درست خود را شبیه میرزا بنویسی میبینم که، فقط براو امر شده که؛ بنویس..ومن فقط مینویسم..

اکنون که تایپ میکنم، برای من، حظ نوشتن بسیار بلندتر، درمقابل دیدگانم، به جایگاه خود نشسته است.جایگاهی که نوشتن را فقط برازنده نوشتن میدانم وبس.

نوشتار وقلمتان مستدام.

۷:۴۱ دقیقه روز یکشنبه
نوشته صبحگاهی